Jestem dziwna...normalnie dziwolog totalny.
Odkąd urodziłam swojego drugiego syna oczywistym stał się temat powrotu do pracy. Wśród moich znajomych nie znalazła się an jedna osoba która ze zrozumieniem pokiwała by głową gdy na pytanie cyt." Wracasz do pracy? Pewnie bardzo się cieszysz?! Już zapewne masz dość siedzenia w domu?! - Odpowiadałam NIE, chętnie zostałabym w domu z dziećmi.
Każdy kto zaczynał ten temat robił wielkie oczy i z głupią miną pytał i tu kolejny cytat-" ..ale jak to...? Ja wręcz nie mogłam się doczekać powrotu. "
Jestem dziwna- mi się wcale nie śpieszyło zostawiać moje szczęścia na te 8-9 godzin dziennie.
Jestem dziwna - wcale nie czułam się nieszczęśliwa zajmując się dziećmi, praniem , sprzątaniem, gotowaniem i czekaniem na męża . Wręcz przeciwnie...czułam , że jestem tam gdzie powinnam, tam gdzie byłam potrzebna.
Jestem dziwna- nie narzekałam na brak zajęć. Nuda to ostatnia rzecz która mi dokuczała gdy byłam w domu.
Jestem dziwna- potrzeba rozmowy i wyjścia do ludzi? Boże ja marzyłam o chwili sam na sam...ciszy przez 5 minut. Nie w głowie były mi spotkania towarzyskie 5 razy w tygodniu. W zupełności wystarczyły odwiedziny najbliższych przyjaciół, od czasu do czasu rozmowa telefoniczna ze znajomymi i rozmowy z innymi mamami na placu zabaw.
Jestem dziwna- rozwój zawodowy, osobisty? Właśnie "siedząc" w domu z dziećmi rozwinęłam się najwięcej. Mimo tylu zajęć i obowiązków znajdywałam czas na pisanie bloga ( od momentu powrotu do pracy to mój pierwszy post a minął rok), rozwój swoich pasji i zainteresowań. Teraz nie mam czasu na to wszytko. Dni uciekają za szybko.
Jestem dziwna i dobrze mi z tym!!
Żal mi każdego dnia, każdej chwili kiedy spędzam ją bez moich dzieci.Oczywiście zachowując zdrowy rozsądek i nie popadając w skrajności w skrajność. Poczucie uciekającego a co gorsza straconego czasu jest mega przytłaczające. Gdyby tylko można by było być w domu z dziećmi i jednocześnie mieć zasilane konto minimum moją stawką z umowy o pracę? Nie mówię tu o 500 + :) bo przecież nie ma nic za darmo.
